Wstęp: Harmonogramowanie przewozów oraz cross-dockingu leży w zasięgu zainteresowania uczonych już od ponad 30 lat. W tym okresie zaproponowało wiele różnych modeli programistycznych tablic awizacyjnych. Jednak zaledwie kilka modeli bierze pod uwagę stałe załadunki, które często są stosowane w przewozach niepełno samochodowych oraz kurierskich. Według naszego rozeznania, żaden z dostępnych modeli nie stosuje modelowania czasem w sposób dyskretny lub ciągły dla uzyskania lepszego wyniku. Celem pracy jest uzupełnienie tej luki w badaniach. Dlatego też rozważono wariant problemu harmonogramowania przewozów ze stałymi załadunkami z celem nadrzędnym znalezienia takiego sposobu harmonogramowania aby minimalizował on liczbę opóźnionych przewozów.

Metody: Zaproponowano dwa modele, opisujące harmonogramowanie przewozów ze stałymi załadunkami. Problem ten został sformułowany poprzez model programistyczny ze zmienną czasu w ujęciu dyskretnym i ciągłym.

Wyniki: Przeprowadzono symulację komputerową w celu określenie działania opracowanych modeli. Porównano wyniki pod względem jakości uzyskanego wyniku oraz niezbędnego czasu dla obliczeń.

Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że proponowany model dyskretny może rozwiązywać problem średniej wielkości w czasie niższej niż minuta. Model oparty na czasie ciągłym uzyskał z kolei optymalizację przy małych przypadkach.  Wymagało to jednak dłuższego czasu obliczeniowego. Dodatkowo nie uzyskano dla rozwiązań średniej wielkości czasu niższego od 5 minut. Dlatego też wysunięto wniosek, że model dyskretny jest lepszym w porównaniu z modelem ciągłym.